Page 47 - Laverdad_4343
P. 47

IGANDEA




                                                                             JAVIER ALDAVE ARBEA
         Jakinduria 6, 12-16
         Argitsua da jakinduria, itzalezina haren distira. Nekerik ga-  FEDEAZ HARRO:
         be ikusten dute maite dutenek, baita aurkitzen ere bilatzen
         dutenek. Beraren irrikaz daudenei aurrea hartzen die eta  “Fedeaz harro” hau da igande ho-
         bere burua ezagutarazten. Haren bila goiz-goizetik doanak  netako elizbarruti egunaren goibu-
         ez du nekatu beharrik izango, ate ondoan aurkituko baitu  rua. Fedeak eragiten digu, bultzat-
         eseria.  Zuhurtziarik  handiena  da  hartaz  gogoeta  egitea,  zen gaitu eta kristauok gure fedeaz
         hargatik gauak beilan ematen dituena laster izango da kez-  benetan  harro,  apaltasunez  baina
         karik gabe, zeren eta jakinduria bera ibiltzen baita harat-ho-  harro egon beharko genuke: Jainko-
         nat beraren duin direnen bila; onginahiz agertzen zaie bi-  ak gauz harrigarriak egiten ditu Eli-
         dean eta beren gogoeta bakoitzean aurkezten.            zan, munduan, eta horrek poza eta
                                                                 harrotasuna dakarzkigu.
         1 Tesalonikarrei 4, 13-18                               “Egon, beraz, erne ez baitakizue ez
         Senideok, ez dugu nahi hildakoen zoriari buruz zuek ez-  eguna, ez ordua”. Igande honetako
         jakinean egoterik, atsekabe ez zaitezten, itxaropenik ez  ebanjelioak  hamar  neskatxen,
         dutenen antzera Jesus hil eta piztu zela egiaz sinesten ba-  zentzudun eta zentzugabeen, para-
         dugu,  era  berean,  Jesusekin  bat  eginik  hil  direnak  ere  bola aurkezten digu. Neskatxek, ar-
         Jainkoak berekin hartuko ditu. Hau diotsuegu, Jaunaren  gi piztuekin, senargaiaren etorrera,
         irakatsian oinarrituz: guk, Jauna etortzean bizirik gerta-  itxaron behar dute harekin batera
         tuko gareno, ez diegu hil direnei aurrea hartuko. Zeren,  otordura sartzeko. Parabola itxaro-
         goiangeruaren ahotsez eta Jainkoaren turuta-hotsez sei-  penean sendo irauteko gonbidapen
         nalea emanik, Jauna bera jaitsiko baita zerutik, eta au-  bat da. Mateok irakaspen hau Ne-
         rrena Kristorekin bat eginik hildakoak piztuko dira; gero  kaldia  aurrean  ipintzen  digu.  Kris-
         gu,  artean  bizirik  izango  garenok,  haiekin  batean  era-  tok baitaki apostoluek esperantza-
         mango gaituzte hodeietan, airean Jaunarekin topo egite-  ren premia haundia eduki beharko
         ra. Eta horrela beti Jaunarekin egongo gara. Adore eza-  dute.
         zue, beraz, elkar hitz hauekin.                         “Senideok: Hildakoetaz zuek ezjaki-
                                                                 nean egoterik ez dugu nahi, goibel
         Mateo 25, 1-13.                                         ez zaitezten, itxaropenik ez duten
         «Jainkoaren erregetzarekin, kriseiluak hartu eta senar ez-  beste horien antzera”. San Paulok
         konberriari  bidera  irten  zitzaizkion  hamar  neskatxekin  tesalonikarrei egindako epistolan it-
         bezala gertatzen da. Neskatxetako bost zentzugabeak zi-  xaropena eta hildakoen zoria lotzen
         ren eta bost zentzudunak. Kriseiluak hartzean, zentzuga-  ditu. Horregatik azaroa hau, santu
         beek ez zuten oliorik hartu; zentzudunek, ordea, krisei-  guztien eta hildakoen hilabete hau
         luekin batera olioa ere hartu zuten ontzietan. Senarrak  gure esperantza eta sinesmena in-
         luzatzen zuenez, logaletu egin ziren denak eta loak hartu  dartzeko  momentu  aproposa  izan
         zituen. «Gauerdian oihu bat izan zen: “Hemen da sena-   daiteke.
         rra! Irten bidera!” Jaiki ziren denak eta beren kriseiluak  Gaur egun munduak fedearen eta
         prestatu  zituzten.  Orduan,  zentzugabeek  zentzudunei  itxaropenaren agorte larria jasaten
         esan zieten: “Emaguzue olio pixka bat, kriseiluak itzalt-  du. Elizak badu bere barnean sines-
         zera doazkigu eta”. Zentzudunek erantzun zieten: “Ea ez  men eta esperantzaren iturri bizia:
         dugun nahikoa denontzat; hobe duzue badaezpada den-     Jesukristo. Eliz elkarteak, kristauok,
         dara joan eta erosi”. «Baina, erostera joanak zirelarik, se-  erne egon behar gara Jaunaren pre-
         narra iritsi zen, eta prest zeudenak ezteietara sartu ziren  sentzia bizia senideengan aurkitze-
         berarekin.  Eta  atea  itxi  egin  zen.  «Iritsi  ziren,  azkenik,  ko,  senideari  gure  esperantza  eta
         beste neskatxak ere eta dei egin zuten: “Jauna, jauna! Za-  sinesmena eskaintzeko. Gogora dit-
         baldu!” Baina jaunak erantzun zien: “Benetan diotsuet, ez  zagun ebanjelioko hitzak: “Badator
         dakit nor zareten”. «Zain egon, beraz, ez baitakizue, ez  senargaia, irten zakizkiote bidera!”
         egunik, ez ordurik.


                                                                                     LA VERDAD • 47
   42   43   44   45   46   47   48